Traject 2: Seraucourt- le-Grand naar Parijs

Salle de Réunion, 15 augustus 2021

We hebben lekker kunnen uitrusten op de camping. Nou ja behalve dat Anneke vrijdag de hele dag coach- en klantgespreken had. Staaltje tijd- en plaatsonafhankelijk werken avant la lettre. Het begint echter te kriebelen en het is tijd om verder te gaan. Parijs lonkt, maar eerst ga ik mijn eerste nieuwe kathedraal deze reis zien, in Noyon.

Bovendien na 4-5 dagen mooi, warm zomerweer wordt het maandag weer een ouderwetse Hollandse herfstdag. Met vroeg in de ochtend al regen. Dus dan kun je maar het beste gaan fietsen. Dat betekent dan weer dat we de tent nat in moeten pakken. Of eigenlijk eerst laten drogen en dan inpakken. En hoe doe je dat als je weet dat het tot het middaguur zal regenen? En bovendien weet dat je de komende tijd niet meer zult kamperen, want we naderen Parijs.

Tres simple. Je vraagt de Madame van de camping of de caravan voor les Pellerins beschikbaar is. Want die heeft ze, speciaal voor mensen zoals ons dus. Dat zijn we immers, hé? Pelgrims. Dat wil zeggen we kiezen er steeds meer voor om de mensen maar in hun waan te laten als ze er naar vragen. Net vanavond is de caravan niet meer beschikbaar. Vanavond is i gereserveerd door een echte Pellerin. En even later komt i er ook al aan. Tanig, klein manneke van een jaar of 70? Fikse rugzak achter op de rug. En niet op den fiets hė. Gewoon ‘lopes langs ’s herenwege’, richting het zuiden. Zo’n man gun je de pelgrimscaravan.

En wij dan? Nou de campingmadam heeft een idee. Breek jullie tent af, kan hij vanmiddag lekker drogen in de zon. Dan slapen jullie vannacht op de canapés ‘a l’etage’. Het verdiep dus. Daar is een grote ‘Salle de Réunion’ over de hele oppervlakte van het sanitairgebouw. Met biljart- en tafeltennistafel, dartbord. Kinderspeelgoed. Zitplekken voor slechter weer. Aanlokkelijke gedachte. De canapés zijn groot en zien er gerieflijk uit. En de afgelopen dagen zagen we daar nooit iemand. Dus bon, dat doen we.

We eten die avond dan ook maar voor de derde avond op rij in het campingrestaurant. Een op zich redelijke, zij het nauwelijks volwaardige maaltijd. Anneke heeft een tonijn op zijn Japans. Een fiks stuk rauwe en koude tonijn, met sesamzaadjes en -olie, sojasaus en al. Daar zat voor de nodige koolhydraten een volwaardige Spaghetti Bolognese bij. Lang leve de fusionkeuken. Mijn maag, darmen en andere ingewanden willen eindelijk groente. Maar ja die zijn er niet. Het zij zo…

Even een ontboezeming: mijn hele gestel voelt krakkemikkig en moe. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de enerverende maanden die vooraf gingen. Maar ook met de noodzaak om  gezonder te eten dan we nu doen.

De nacht in de Salle de Réunion droeg niet bij aan een fitter gevoel. Ondanks dat we er om ½ elf indoken. De canapés bleken toch minder gerieflijk dan gedacht. Te smal, waardoor je als je op je andere zij wil gaan liggen je in je volledige lengte moet omdraaien. Anders lig je met je neus in het rugdeel van de canapé. Ruikt niet heel kies en waar laat je je armen? Bovendien, er bleken toch op vreemde plaatsen wat dwarsbalken in die canapé te zitten die in mijn ribben begonnen te porren. Ook bleek zo in de loop van de nacht geregeld iemand eens te komen checken wat daarboven het toiletgebouw te zien was. Dan ging het licht weer aan. De Pellerin was om ½ twaalf op zoek naar een boek, licht aan tot hij ons zag: ‘Oh pardon’ en verdween. Een jongen en meisje met zeker intentie om een uur of twaalf. Zij hadden een zaklampje waarmee ze richting canapés liepen, tot ze ons zagen. Anneke diep in slaap, ik zacht foeterend niet in slaap: oh pardon. Bedremmeld, geschrokken, teleurgesteld verdwenen ze. Een stel knapen die nog een biljartje wilde leggen om ½ twee. Licht aan, tot ze ons zagen. Zij verdwenen snel, lachend. Maar zonder het licht uit te doen, waardoor ik op moest van mijn canapé. Goddank, ik was tegen die tijd zo stijf als wat. Ik ben geen vijftig meer. 

Het grootste euvel was echter het feit dat Anneke ontdekte dat er vleermuizen in de Salle rondvlogen. Ik dacht: mooi, geen muggen. Bij Anneke kwam een oud trauma boven. Na geruststelling met betrekking tot het feit dat vleermuizen geen mensen eten, viel ze na 5 minuten in een diepe slaap. Ik dus niet. 

Noyon, 16 augustus 2021

Van de trip naar Noyon is gauw verslag gedaan. Regen, veel regen. Afgewisseld en gecombineerd met wind uit constante richting: van voren. Welke kant wij ook opdraaiden, steeds wind volhardend van voren. Het begon al te miezeren toen we aan het ontbijt zaten in onze riante slaapkamer annex Salle de Réunion. Het was droog toen we onze fietsen opzadelden. Maar we waren het dorp nog niet uit of de miezer begon alweer en ging over in een naargeestige druilregen, toen vlagen echte regen en tenslotte een stevige plensbui. Dit gecombineerd met aanhoudende wind van dit keer rechtsvoor. Vooral onze rechterschoenen zijn doorweekt. Later onze linker net zo goed. En onderweg geen schuilmogelijkheden, laat staan een gelegenheid op koffie.

Was Noyon de moeite waard? Ja vanwege die hele mooie kathedraal waar ooit (althans in een vroegere versie van het gebouw dat er nu staat) Karel de Grote gekroond werd tot koning van het Westelijke rijk. En we sliepen aan de overkant van de straat. Toch altijd een geinige gedachte. Maar Noyon was vooral de moeite omdat ik even terug wil komen op de kroketjes uit Aalst (die van 18 euro per paar): 

In heel Noyon is op maandag geen restaurant open. Wisten we niet. Kwamen we achter. Dus het was Kebap of een gokje wagen. Dat laatste dus. We gingen eten bij Dibali. We liepen er toevallig langs. Zij krijgt de eerste Wil&Anneke ster van deze reis. Dibali is een Afrikaanse mevrouw die een levensmiddelenbedrijf annex restaurant drijft. Hoewel dat laatste leek ze aanvankelijk vergeten. Er hingen wat mensen op stoelen die luidruchtig naar het nieuws over de Taliban keken. Toen we binnenliepen en vroegen of we konden eten, sprongen die mensen verbaasd op. Alsof ze zelf ook pas op dat moment beseften dat dat inderdaad kon: Eten bij Dibali

Tafeltjes en stoelen werden van elkaar getild en geplaceerd en binnen no time zaten we in soort van restaurantje. Ze had één gerecht: Vis met rijst. Nou kom maar op dan. Het duurde lang en in onze hoofden zagen we al diverse borden met wat verschaald en onbestemd eten op onze tafels belanden. Niets van dat al. Het duurde inderdaad even. Onder het wachten stond YouTube op met muziek op van een Afrikaanse ster die ik nog niet kende: Koffi Olomide. Swingt de pan uit en maakte het wachten goed. Op twee roestvrijstalen, ovale dekschalen, die tevens onze borden bleken te zijn, lagen twee fikse, uit de kluiten gewassen tilapia. Overdekt met groenten en een saus-dressing. Daarnaast eenvoudige witte rijst en pimente . “Alors attention, c’est tres fort”, zei Dibali. (Dat bleek correct.) Heerlijke smaak, prachtig gegrild. Frisse groente. Gewoon prima en zo veel beter dan wat we tot nu toe aten.

We hadden vooraf niet gevraagd wat het ons zou gaan kosten. waarom ook? Het was immers Kebap of dit. Dus keuze was er niet. Toen we erom vroegen kwam Djibali met de rekening: €26. Voor twee borden tjokvol overheerlijke vis en groenten en 4 drankjes, €26. Ik breng nog even de kroketjes uit Aalst in herinnering ad €18 euro. En dat was dan zonder drankjes.

Compiėgne, 17 augustus 2021

Vandaag gaan we wat later weg. Anneke heeft eerst om ½ één een online groepssessie met een groep klanten. We gaan dus pas om een uur of half drie fietsen. Een kort ritje staat gepland naar Compiėgne. Waarna we in 2 dagen snel verder willen naar Parijs. Dus hebben we een hotel geboekt langs de snelweg en besteden precies 1 uur 20 minuten aan de imperiale hoofdstad van Napoleon. Belfort gezien, koffie gedronken, paleis van Josephine en Napoleon van buiten bekeken. Klaar.

Is voor nu ook even goed. De entree was al niet fijn namelijk. Verschrikkelijk industriegebied aan de noordkant langs de Aisne. Treurig stemmend fietspad. Dat maak je zo maar niet meer goed als stad. Het zij zo…

Saint Witz, 18 augustus 2021

Vanochtend vroeg op. Brood gezocht en gevonden bij de Lidl en op de fiets de bossen aan de zuidkant van Compiėgne ingedoken. Door heel veel ex-keizerlijke bossen. Doorsneden door kaarsrechte octogonalen. Bij elkaar komend in Carrefours. Aanvankelijk met minder wind. Later die dag zwol hij weer aan. We wisten dat we vandaag de stevigste klimmetjes tot nu toe voor de kiezen zouden krijgen. En dat was zo. Veel lange rechte wegen, waarbij je een stukje bergaf gaat, maar in de verte ziet dat de weg stevig en kaarsrecht, soms nog een kilometer omhoog gaat. En je weet dat hoe dat hoe hard je ook probeert bergaf te gaan, je aanloop nooit hard genoeg is om de volgende hobbel ook maar bij benadering te nemen. In een geval was de weg zo lang (en het zicht zo goed) dat we twee hobbels achter elkaar konden waarnemen. Frustratie. De ergste hobbel kwam nog even op het eind. Om in ons hotel te komen moesten we van onze route af. Zo’n 3 kilometer maar. Westelijk van onze route. Naar de hotelzone van Saint Witz aan de A1. Daarmee kozen we ervoor om de stevigste klim van vandaag voor morgenochtend te laten. Echter diezelfde berg bleek ook tussen ons en Saint Witz in te liggen. Zelfde berg, andere weg. Deze was zo heftig dat ze in de lange rechte klim, een haarspeldbocht maakten.

De hotelzone van Sint Witz dan. Ik neem jullie graag mee in het fenomeen Hotelzone. Ik kende het eigenlijk niet tot vandaag. Net buiten het kleine dorp Saint Witz, tussen dorp en de A1, ligt een uitgebreid gebied met alleen maar hotels en eetgelegenheden. En beiden variëren van alleszins redelijk tot bedenkelijk niveau. Alle ketens hebben er een hotel liggen: F1,  B&B, Campanile, Golden Tulip, Ibis, etc. Ik telde er wel een stuk of 12. En ook alle voedselketens hebben er een filiaal gebouwd. MacDonalds, bekend Pizzamerk, bekend Japans merk, mosselketen (Leon de Bruxelles). Veel van het type ‘all you van eat’. Daar ben je natuurlijk wel aan toe na zo’n dag stilzitten in de auto.

Wat er tegen de avond gebeurd is het volgende. Één voor één stromen doorreizende gezinnen, alleenstaanden, stelletje in hun auto’s, al dan niet met caravan, van de autoweg af. Ze rijden naar het hotel dat geboekt is. Pakken de zorgvuldig gekozen reisbagage uit, laden man-/ vrouwlief en de kinderen uit. Checken al dan niet digitaal in. Maken kort kwartier en zwermen vervolgens uit bij de diverse eetgelegenheden. Om rond een uur of 10-11  allemaal onder zeil te gaan. ’S Ochtends vertrekt alles snel en is de hotelzone weer leeg. Tegen de tijd dat wij wegfietsten stonden er nauwelijks nog auto’s.

Wij sliepen in een hotel op de begane grond. De deur kwam uit op de parkeerplek. Prima. Da gaf de gelegenheid om de fietsen in de kamer te schuiven. En morgen snel opzadelen en hoppa op weg.We gaan lekker slapen. Morgen nog een fikse tocht en dan: PARIJS.

Parijs, 19 augustus 2021

Hoe snel je ook wil zijn ’s ochtends wil je proviand organiseren. Dus in het volgende dorp Een brood en een pain au raisins gescoord. En nu we er toch waren maar een bak koffie in de bar tabac. Je weet maar nooit wanneer het er weer van komt. Verder verlopen de eerste 30 kilometer voorspoedig. Grotendeels meer dalend dan klimmend en de wind is wat minder dan de afgelopen weken. De laatste 24 kilometer naar Parijs lopen over een pad langs het kanaal d’Ourco. Los van het feit dat je dit kanaal na 5 kilometer wel gezien hebt, steekt de wind weer op uit constante richting. Van voren, vanuit Parijs dus. Daarnaast is het pad soms goed, maar soms niet. Door worteldruk is het asfalt her en der danig verwoest. Een aanslag op je banden en velgen. En geduld. We willen naar Parijs,

Verderop langs het kanaal gaan de Parijzenaars recreëren. Dus heeft een nijvere stadsbestuurder bedacht dat het goed zou zijn om verkeersremmende maatregelen te treffen voor fietsers. Om te voorkomen dat die elkaar, maar ook de voetgangers, wandelaars, lopers etc van de sokken rijden. Kilometerslang hebben we zo Elke 10 meter of zo een fikse hobbel te verwerken. Als Zwarte Piet  (excusez le mot) die een pepernootjes in zijn band heeft zitten. Elke omwenteling weer….poek…poek…poek… En dat met al die bagage op onze fietsen die gezellig mee rammelt. Hoezo recreeëren?

Maar de beloning is groot. Uiteindelijk staan we bij het Centre Pompidou en onder de Tour st. Jacques. Eerste majeure mijlpaal deze reis. Volgens de oorspronkelijke planning hebben we 595 kilometer afgelegd. Nog 2.625 te gaan. Ommetjes en verwijdingen meegerekend zitten we op 672 kilometer. Morgen een dag in Parijs. Lekker wat slenteren en terrasjes pikken. Geen gerace van hot naar her. Gewoon beetje flaneren en genieten dat we er zijn.

Én we hebben een besluit genomen. Na 3 weken wind, regen en kou willen we zon en warmte. Overmorgen pakken we de trein naar Orleans. Maar 125 kilometer zuidelijker, maar volgens de weerberichten scheelt het 4-5 graden. Het zij zo… het is vakantie zeg.